ﺯﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ : ﺳﺒﺤﺎﻥ ﺍﻟﻠﻪ ! ﻣﻦ ، ﺳﮕﻰ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻰ ﺣﻴﺎﺗﺮ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻡ . ﺻﺎﺣﺐ ﺗﻮ ﺩﻭ ﻧﺎﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ، ﻭ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻯ . ﺍﻳﻦ ﺯﻭﺯﻩ ﻭ ﻋﻮﻋﻮ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺩﺭﻳﺪﻧﺖ ﭼﻴﺴﺖ ؟ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ، ﺳﮓ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺁﻭﺭﺩ . ﻭ ﮔﻔﺖ : ﻣﻦ ﺑﻰ ﺣﻴﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ . ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻡ . ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ ، ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﭘﺎﺱ ﻣﻰ ﺩﺍﺭﻡ . ﻭ ﺑﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺎﻧﻰ ﻳﺎ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ؛ ﺑﺴﻨﺪﻩ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ ، ﻭ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﻣﻰ ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﻢ . ﮔﺎﻩ ، ﺍﻭ، ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻤﻰ ﻳﺎﺑﺪ . ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ، ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﻢ . ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ، ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻰ ﮔﺎﻧﻪ ﺍﻯ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ . ﻭ ﺷﻴﻮﻩ ﻣﻦ ، ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ، ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻏﺬﺍﻳﻰ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ ، ﺷﻜﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ، ﺷﻜﻴﺒﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ . ﺍﻣﺎ ﺗﻮ، ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺷﺐ ﮔﺮﺩﻩ ﻧﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ، ﺑﺮﺩﺑﺎﺭ ﻧﺒﻮﺩﻯ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮﺩﻯ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺁﻣﺪﻯ . ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺧﻮﻳﺶ ، ﺭﻭﻯ ﺑﺮﺗﺎﻓﺘﻰ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭﺵ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺘﻰ . ﺣﺎﻟﺎ، ﺑﮕﻮ! ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻰ ﺣﻴﺎﺳﺖ ؟ ﻣﻦ ؟ ﻳﺎ ﺗﻮ؟ ﺯﺍﻫﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ، ﺷﻨﻴﺪ، ﺩﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﻮﻓﺖ ﻭ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ

نظرات شما عزیزان:

برچسب‌ها: